REDACTIE| Tismarvoetbal gaat steeds maar weer op zoek naar 'de ziel' van het voetbal. Authenticiteit speelt daarin een belangrijke rol. Deze keer geen trip naar een uithoek in Engeland of zieltogend stadsclubje te Praag. We gaan op bezoek bij RKVV Tongelre, de eens zo trotse eerste klasser uit de gelijknamige Eindhovense volkswijk. De club speelt momenteel op een modern nieuw sportpark aan de rand van de wijk Berckelbosch. Er zijn echter een paar grote problemen: de hoofdtribune staat al jaren gericht op braakliggend terrein en dat vormt mede de oorzaak voor het feit dat men kampt met een veel te laag ledenaantal.
Door: Willy Rooyakkers
Het is zondagmiddag in februari en het regent zout water. Daarbij dooit het slechts een graad of vijf en zegt het KNMI dat 'er veel kans is op lokale windstoten.' Een ideale gelegenheid dus om eens een wedstrijdje in de vijfde klasse E te gaan bezoeken. We kiezen voor de wedstrijd RKVV Tongelre - RKVV Keldonk omdat er een kleurrijk verhaal vastzit aan het nieuwe sportpark van de Eindhovense vereniging. Een aantal jaren geleden verhuisde de club, opgericht in 1920, vanuit de gelijknamige knusse volkswijk naar een nieuw park dat werd opgetrokken aan de rand van de moderne wijk Berckenbosch. Op het oude veld had men gebouwd aan een mooie historie. Zo promoveerden de Tongelraren in 1960 naar de eerste klasse 'KNVB'. De plaatselijke krant schreef er het volgende over: "De beslissende wedstrijd tegen Best Vooruit zal in de geschiedenis van Tongelre blijven voortleven als een strijd waarin, wat publieke belangstelling betreft alle records gebroken werden. Meer dan 7000 toeschouwers zagen een opwindende wedstrijd. Na de wedstrijd volgende een triomfantelijke intocht in Tongelre waarbij duizenden mensen op de been waren om ons toe te juichen en aangekomen bij ons clublokaal 'De Koppel' namen de toejuichingen het karakter van een ovatie aan."
Realiteit
Anno 2019 is alles anders. De eens dus zo trotse club speelt nu in de vijfde klasse en staat na dertien duels voorlaatste met slechts zes puntjes in de pocket. Nadat we de navigatie hebben ingesteld op Partituurlaan 100 komen we na een wonderlijk laatste stuk bij het sportpark aan. De laatste twee kilometer gaan namelijk langs een grijs kanaal, gedecoreerd met wat losse containers in de berm, en een soort van apocalyptisch landschap waar je niet graag je kind in de avonduren zou laten fietsen met een sporttasje onder de snelbinders. Dat is ook meteen het grote probleem van de club, de jeugd wil geen lid worden. In de kantine, onderdeel van een op zich heel mooi modern complex, lopen we de secretaris van de vereniging tegen het lijf. Deze uiterst aimabele man legt uit: "De wijk Berckenbosch zou veel dichter bij ons park moeten liggen, maar kijk maar eens." De man wijst door het beslagen raam naar buiten waar achter een soort van 'no man's land' pas een paar nieuwbouwhuizen opdoemen. "Ze zijn gestopt met bouwen, met voor ons grote gevolgen." Nog niet zo lang geleden dreigde de club op te houden met bestaan. "Gelukkig gaat het nu weer iets beter maar het zou fijn zijn als die huizen eindelijk dichterbij komen. Dan krijgen we automatisch weer meer aanwas van jeugd en andere leden." We nippen aan onze koffie, begrijpen het probleem en doen een voorstel: "Misschien een busje laten rijden voor de kinderen?". De man glimlacht naar ons, het zal waarschijnlijk financieel niet haalbaar zijn.
Tribune
Terwijl het duel met Keldonk zich onder erbarmelijke weersomstandigheden achter het glas verder afspeelt gaat de man verder: "Het ergste is natuurlijk dat we de hoofdtribune niet kunnen gebruiken. Het leek zo'n goed idee om die hierboven bij de kantine te bouwen." Het idee was om zo een prachtig uitzicht te krijgen op het hoofdveld maar door de veranderde bouwplannen staat het bouwwerk nu met de rug naar de twee aangelegde speelvelden toe. Wie nu op de tribune gaat zitten ontwaart met een beetje geluk misschien een reiger of wat konijnen. De man blijft positief, hij wil vooruit. "Ik ben niet alleen secretaris maar ook nog 'slash' terreinknecht", lacht hij. "Gelukkig staan we buiten met 1-0 voor." Sportief gaat het dus niet best met de vereniging maar men is al blij dat er weer gevoetbald wordt al had men voorafgaand aan dit seizoen veel grotere plannen. Maar ja, dan gaan spelers weer in een lager elftal spelen of ze komen niet trainen. Er is altijd wel wat. "We zijn al blij dat we een wissel hebben vandaag. Onze spits (ex-hoofdklasse-red) deed vandaag met het vierde mee. Waarom? Een vriend van hem speelde al lager, je weet dat dit kan gebeuren."
Laatste minuut
Tongelre blijft ondertussen toch hopen op betere tijden en wie weet: als de 'huizen dichterbij' komen dan is dat wellicht een realistisch streven. Na de pauze krijgt Tongerle, nadat Keldonk net voor de pauze verdiend op 1-1 was gekomen, het betere van het spel en hopen de weinige getrouwen (veruit de meerderheid van de pakweg 50 toeschouwers zijn met de gasten meegekomen) op een bitternodige overwinning. Uiteindelijk zijn het echter de gasten die in de slotfase met de drie punten aan de haal gaan: 1-2. Een belangrijke zege voor Keldonk dat nadrukkelijk meedoet voor een plek in de nacompetitie, Tongelre heeft ondertussen andere zorgen. Gelukkig kan men in ieder geval niet meer degraderen want er is geen lagere klasse voor standaardelftallen. Hoogste tijd om even wat 'warm alcoholisch' te drinken voor het koude lijf en het verdrietige hart. Ongetwijfeld zullen de gedachten regelmatig mijmerend uitgaan naar het vergeelde clubmotto: "Ons Tongelre dat moet weer bovenaan." Waarvan acte.
De wissel van Tongelre loopt warm. Deze technisch sterke speler viel later ook nog uit
Vanuit de kantine is het goed voetbal kijken in Tongelre. Het is een mooi gebouwd modern complex.
De voorkant van de hoofdtribune, helaas kijkt men uit op braak liggend terrein
Opstapje naar het complex
Terwijl hij Keldonk aan de andere kant de beslissende 1-2 ziet maken ligt de pechvogel-invaller van Tongelre met een kuitblessure op de grond.