8 minuten leestijd (1631 woorden)

TMV OP ZOEK NAAR DE ZIEL, DEEL 3: 'This is the coastal town they forgot to close down'

REDACTIE| Tismarvoetbal gaat steeds maar weer op zoek naar 'de ziel' van het voetbal. Authenticiteit speelt daarin een belangrijke rol. Een aantal jaren geleden reisden we, ter onbewuste voorbereiding op deze website, al af naar het noordoosten van Engeland waar aan de kust, niet ver van Hull, cultclub Grimsby Town resideert. Na een dag eerder bij Scunthorpe United te zijn geweest vertrokken we oostwaarts. Het werd onvergetelijk, of iets van een overtreffende trap van dat woord. 

Door: Willy Rooyakkers

GRIMSBY/CLEETHORPES| Ondanks dat we vroeg aankwamen in 'the seaside town' werd de eerste stop toch het vervallen stadion, dat niet in Grimsby ligt maar in het eraan vast geklonterde Cleethorpes.

Door smalle straatjes, langs vervallen seksshops en very basic fish-and-chipstenten doemde ineens het oeroude plankenachtige bouwwerk op. Het had wel wat weg van het oude NAC-stadion: drie lage vervallen krotten met een provisorisch ogend afdak en één bombastisch hoge tribune aan de lange kant tegenover de oude main stand (nu dus verworden tot een soort van museumstuk). Blundell Park en haar omgeving, gelegen tegen het strand aan, ademt door al zijn verroeste spijkers en smerig bezwete poriën heen het lagere engelse profvoetbal zoals het ooit was, nog steeds gedeeltelijk is en hopelijk nog lang zo zal blijven. Echt schitterend om mee te maken. Alleen waar moesten we de uit Nederland meegebrachte auto parkeren? Al deze 'terraced (rijtjeshuizen) streets' nodigden niet echt uit om even de vierwieler zwierig neer te zetten. Overigens was het alleen al een genot om door die straatjes te rijden, meer typisch engelse 'working-class-housing' zul je heden ten dage zelden meer aantreffen. Het leek wel of we in een aflevering van de 'fooking' Peaky Blinders terecht waren gekomen. Wat een heerlijke dag. Maar goed: waar te parkeren? Voor de hoofdingang van het stadion was een kleine open plek met wat lijnen op het beton getekend. Omdat we vroeg waren was er nog plek zat maar we hadden al snel door dat je hier een exclusief vignet voor moest hebben. We realiseerden ons ineens dat eigenlijk in alle landen veel deuren opengaan als je maar met een goed argument komt. Eigenlijk altijd hetzelfde argument.

Toilet

We parkeerden de auto ongeveer op de plek van de chairman, wat uiteraard niet mocht van een druk gebarend mannetje in steward-kostuum. Een biljetje van twintig pond en een vette knipoog deden echter natuurlijk weer wonderen: we mochten blijven staan en de auto zou veilig zijn. "No worries mate, I will take care of it me-self." Hoewel Grimsby afgezakt was naar 'the conference', het vijfde niveau, was het stadion bijna uitverkocht. "Today is a massive game for us", tekenden we op uit bijkans onverstaanbare monden. We haalden ons, via internet gereserveerde, ticket af voor de Pontoon Stand (achter de linkse goal, gezien vanaf de hoge tribune) en bezochten nog even wat pubs. Per ongeluk kwamen we vervolgens in een soort huiskamer terecht die er aan de buitenkant uitzag als een pub. Het bleek een Members Club te zijn van fans die Grimsby Town financieel ondersteunen, een zogenaamd trust fund. Een soort van Vrienden van Feyenoord maar dan met een arbeidersportemonnee.Toen we de deur openzwaaiden draaiden ineens vele hoofden onze richting op. Toen deze vriendelijke reuzen hoorden dat we uit Nederland kwamen waren we meteen van harte welkom en werden we ingeschreven in het dikke, op de stamtafel liggende, boek. Je mocht daar officieel namelijk alleen bier drinken als je lid was van die besloten club. We waren met zijn vieren waarvan er drie toch even in lichte paniek verkeerden. De 'vierde man' was namelijk naar het enige toilet gegaan binnen het gebouw en had al van tevoren aangekondigd nogal met maagklachten te kampen. Na een dik kwartier was hij met een opgelucht gezicht terug waarna een vervaarlijk uitziende Cleethorper de volgende bleek te zijn die even een boodschap moest doen. Net op het moment dat wij haastig ons bier achterover gooiden kwam de kaalgeschoren veertiger met een glimlach rond de kaken ons weer passeren. Pfiew.

Mariners

Voor één pond waren we voor een dag lid van dit exclusieve gezelschap, best wel een eer. Grimsby Town speelde eens veel hoger, vertelden de aanwezigen, maar was door financiële problemen afgezakt naar het niveau onder The Football League. En dat deed het hart van veel Mariners (zeelieden), de bijnaam van de fans, hevig bloeden. Men vertelde over de plannen betreffende het bouwen van een nieuw stadion maar dat dit door de huidige klassering op de lange baan was geschoven. Wij vonden dat niet erg maar 'the town'-fans dachten daar duidelijk anders over. De club moest en zou daarom terugkomen in 'the league', maar dat was niet makkelijk. Al vier keer ging Grimsby ten onder in de play-offs. Trots vertelden de supporters over de FA Cup-zeges in het verleden op Liverpool en Leeds United. Overigens waren de spelers van deze club, die toen uitkwamen op een niveau dat vergelijkbaar is met de eerste klasse in Nederland, niet echt amateurs. "Ze verdienen hier al gauw duizend pond in de week", liet een supporter, die vol onder de tattoos zat, niet zonder trots weten. "Holland? Yeah, I was once in Wassenaar. Great place."

Spektakel
Wat een aardige mensen allemaal. Niets was ze teveel voor het onverwachte bezoek uit Nederland. Na, pakweg binnen een half uur, twee liter Carling in onze kelen te hebben geplaatst kozen we het pad terug naar het stadion. We zaten op rij twee, recht achter de goal. Het doel aan de andere kant van 'the pitch' was maar half te zien vanwege de aflopende grond. Grimsby knokte om de titel en stond een puntje achter koploper Barnet. Tegenstander Gateshead, de gehate Geordies uit Newcastle, kampte met veel blessures en leek rijp voor de slacht. Grimsby was veel sterker, maar werd vooral gehinderd door het gebrek aan vernuft bij de twee technisch en motorisch wel heel beperkte centrale spitsen. Grappig om te zien was dat moderne tactische invloeden hier nog een soort van science-fiction bleken te zijn. Beide teams speelden nog steeds 4-4-2 met twee lange spitsen en hangende wingers aan de zijkanten. Achterin uiteraard met een 'flat back four'. Lekker overzichtelijk. De scheldpartijen achter ons waren onvoorstelbaar hilarisch en de sfeer was zó fantastisch dat voor ons de wedstrijd nog wel drie dagen had mogen duren. Met tranen in de ogen van het lachen absorbeerden we het pandemonium om ons heen. Grimsby stond halverwege onverdiend met 0-1 achter maar na de pauze speelde men richting de hartstochtelijk meelevende Pontoon Stand (waar wij dus zaten) waarna Gateshead met de rug tegen de muur werd gezet. Al snel maakte Jack Mackreth (sterk spelend als 'rightwinger') met een wereldgoal (een 'absolute screamer' volgens de commentator op het filmpje linksboven bij dit artikel) de 1-1 maar uit het niets werd het weer 1-2. Uiteindelijk werd het in blessuretijd gelukkig nog 2-2. Het feest wat losbrak bij de gelijkmaker van routinier Craig Disley in de 98e minuut zal ons waarschijnlijk voor altijd bijblijven.

We vroegen ons af of clubs als FC Oss of FC Den Bosch in dit sfeervolle stadionnetje, gevuld met zesduizend gekken, overeind zouden blijven. Wij denken van niet. Twee dagen later stond er weer een uitwedstrijd op het programma tegen Alfreton Town. Liefst 2.500 fans uit Cleethorpes en Grimsby zouden, ondanks de 140 kilometer doordeweeks af te leggen afstand, meereizen. "Mooi man", merkte mijn maat naast me oprecht op.

Clubs als Grimsby Town zijn het échte Engelse voetbal, het is voor elke liefhebber aan te raden om zo'n juweeltje van een voetbalfossiel een keer te bezoeken. Het stadion is echt prachtig authentiek en de hele entourage eromheen is voor de liefhebber van de échte ouderwetse Britse voetbalbeleving een heuse 'must-see'. Na een nieuw avondje pubs checken, vage bandjes luisteren, eten bij de slechtste Italiaan ever en kijken naar typische exemplaren van de lokale mannelijke en vrouwelijke sekse, was het weer tijd om naar huis te gaan. Een jaar later speelde Grimsby Town de finale van de play offs om promotie naar League 2. Wij waren erbij toen de Mariners in het Wembley Stadium voor bijna 50.000 fans (waarvan zeker de helft uit het 500 km verderop gelegen Grimsby en vier uit Nederland) na het nemen van strafschoppen verloren van Bristol Rovers. De Grimsby-fans dropen af, terug naar de terraced houses aan de kust van Lincolnshire. Terug naar het fileren van vissen of schrobben van schepenbodems. Ze waren 'gutted', 'devestated'. Weer een jaar later kwam dan echter de beloning voor het jarenlange doorzetten en hartstochtelijk blijven steunen van de eigen boys. Grimsby Town was weer back in the league. We moeten er snel weer eens heen.

Morrisey

Mijmerend over Grimsby komt de film  (2016) van Sascha Baron Cohen naar boven maar voor ons toch vooral het lied van Morrisey: Everyday is like Sunday. Waarschijnlijk gaat het lied over een andere engelse plaats aan de oostkust, waar de zanger uit Manchester in zijn jeugd vaak kwam. Om een beeld van Grimsby/Cleethorpes te krijgen is onderstaande videoclip echter een aanrader. De tekst en plaatjes slaan namelijk volledig op deze visserplaats (en) met zijn geweldige voetbalclub. 

Trudging slowly over wet sand
Back to the bench
Where your clothes were stolen

This is the coastal town
That they forgot to close down
Armageddon—come, Armageddon! Come, Armageddon! Come!

Everyday is like Sunday
Everyday is silent and grey

Hide on the promenade
Etch a postcard,
"How I dearly wish I was not here."

In the seaside town
...that they forgot to bomb
Come! Come! Come—nuclear bomb!

Everyday is like Sunday
Everyday is silent and grey

Trudging back over pebbles and sand
And a strange dust lands on your hands
And on your face, on your face, on your face, on your face

Everyday is like Sunday
"Win Yourself A Cheap Tray"
Share some greased tea with me
Everyday is silent and grey



Exclusieve column: de kijk van Jaap Knasterhuis jr...
Na lange revalidatie 'mag' Joost Habraken weer: "K...

Related Posts

 

By accepting you will be accessing a service provided by a third-party external to https://tismarvoetbal.nl/

Colofon

Tismarvoetbal is een uitgave van Janus Media / SwipeSport

Redactie: Willy Rooyakkers (eindredactie), Kees van der Zandt

Medewerkers: Paul Brugmans (PFF), Gert-jan Kuipers (PFF)