GEMERT| Het was afgelopen zondag precies tien jaar geleden dat Gemert in Groesbeek het landskampioenschap bij de zondagamateurs voor zich opeiste. In een tumultueus duel bij De Treffers was het Gemert's vlinder aan de rechterkant, Ronald van Herpen, die de absolute hoofdrol voor zich opeiste en een 2-0 achterstand met twee doelpunten wist goed te maken: 2-2. Van Herpen: "Ik herinner me vooral ook het feest in Gemert. Bizar hoeveel mensen er stonden, menig BVO is hier jaloers op."
Door: Willy Rooyakkers
Ronald van Herpen was een decennium terug een speler waar de liefhebber graag naar keek. Hij was zeker niet de beste speler van dat Gemert, voor die titel kwamen eerder de broertjes Mark en Erik van Dijk in aanmerking, maar had wel iets, iets onvoorspelbaars. Als hij aan de bal kwam ging je toch even verzitten want er kon altijd iets leuks gebeuren. Veel vaker verzandden zijn woeste solo's in balverlies of een verkeerde beslissing in de eindfase maar af en toe was het ook smullen geblazen. In dat seizoen zat de destijds 26-jarige in Heesch geboren Van Herpen lekker in zijn vel. Dat had mede ook te maken met de trainer. "Ik was een type dat vertrouwen nodig had", graaft hij in zijn geheugen, "Bert Ruijsch voelde dat perfect aan. Als ik weer eens balverlies leed dan werd hij niet boos maar vertelde me om het gewoon weer te proberen. Op die manier wist hij mij op de juiste manier te triggeren, ik wilde dat terugbetalen."
Openingsfase
Op 7 juni 2010 kreeg trainer Ruijsch zijn investering van Ronald van Herpen met een flinke rente teruggestort. De zwart-witten reisden naar Groesbeek af in de wetenschap dat een nederlaag met twee goals verschil alsnog voldoende zou zijn om de titel te pakken maar tegenstander De Treffers aasde op revanche vanwege de eerdere onverwachte 3-1 nederlaag in Gemert. Van Herpen: "Wij hadden destijds kwaliteit maar andere teams in die nacompetitie hadden nog meer kwaliteit, zo eerlijk moet je zijn. Wij waren wel echt een hecht team, dat was onze kracht. Daarom kon ik ook functioneren, omdat anderen het vuile werk opknapten. Ik liep altijd vooral naar voren, omschakelen was niet mijn sterkste punt haha. Onder Willie Willems, wat een geweldige vent was dat, speelden we iets anders en moest ik meer verdedigen."
Echargui
In Groesbeek hing op die broeierige zaterdagavond een Europa Cup-achtig sfeertje en de spelers van De Treffers waren op oorlogspad. Op één of andere manier stond het niet helemaal goed bij de bezoekers want de Groesbeekse linksbuiten, Said Echargui, kon telkens met zijn gezicht naar rechtsback Pim van Zutven toe aan de bal komen. In het geval van Echargui, een absolute topper in die tijd, betekende dat 'code red'. Van Zutven, normaal een zekerheidje in verdedigend opzicht, werd dolgedraaid en Gemert wankelde vanaf de eerste balomwenteling. Na twintig minuten stond het reeds 2-0 en de bezoekers waren meer dan rijp voor de absolute slacht. Toen de derde goal binnenviel en de dolende Gemertse spelers vooral naar het gras staarden leek het einde oefening voor de Molenbroekers. De man in het zwart keurde echter het doelpunt af, weinigen wisten waarom op dat moment. Van Herpen: "Haha, dat kun je wel zeggen. Maar het werd onze redding." De gastheren raakten gefrustreerd, liepen uit de organisatie en Ruijsch repareerde zijn lekke defensie middels een vroege wissel.
Uit de draai
Nu moest je tegen spelers als Ronald van Herpen niet uit de organisatie gaan lopen bij balverlies want in zulke situaties gedijde hij als Max Verstappen tijdens een plotselinge plensbui. Vlak voor rust was hij er ineens vanaf rechts vandoor. "Ik kreeg de bal mee en zag ruimte voor me, zij waren ongeorganiseerd. Ik had toen het geluk dat ik de bal kon binnen prikken zodat we met 2-1 de rust ingingen. Bij de kleedkamers was er nog een opstootje omdat hun keeper (Erik Makaay – red) enorm boos was. De scheidsrechter kreeg het zwaar haha." Na de pauze was het vuur er wat uit bij De Treffers, Gemert speelde in feite een gewonnen wedstrijd. Alleen moest de genadeklap nog worden uitgedeeld. Uiteindelijk was het wederom een typische Van Herpiaanse actie die voor opluchting, en immens vreugde, zorgde. "Ik meen dat zij eerst een corner hadden en ik daarna op avontuur ging. Er liepen wel een paar tegenstanders mee dacht ik maar omdat Makaay onnodig uit zijn goal kwam werd de kans groter. Ik kapte nog terug en schoot toen uit de draai waarna de doelman op het verkeerde been stond en de bal er zo inging."
Heldenstatus
Vanaf dat moment heeft Ronald van Herpen in feite een soort van heldenstatus in Gemert. "Nou dat valt wel mee hoor. Als ik aan dat seizoen denk dan denk ik vooral aan dat hele jaar. Daar ben ik meer trots op. Dat ik in die wedstrijd de gelukkige was die twee goals mocht maken is natuurlijk hartstikke mooi maar ik was net zo blij geweest als een ander ze had gescoord." Het feest na afloop was legendarisch. "Al die fakkels al toen we aankwamen bij het sportpark en toen daarna op het plein (Ridderplein – red) in het centrum. Dat plein stond gewoon helemaal vol, dat is bizar op amateurniveau. Er zijn zat BVO's die dat niet eens voor elkaar krijgen. Dat is echt Gemert he, de club is van het hele dorp. En de omringende dorpen zijn trots als ze een speler aan Gemert kunnen afstaan, dat zie je zelden."
Stoppen
Gemert werd daarmee de laatste landskampioen bij de zondagamateurs, de KNVB ging herstructureren. Ronald van Herpen bleef nog een paar jaar in het zwart-wit ballen. Toen Jan van Dijk trainer werd kreeg hij het lastig. "Na Bert kwam Anton Janssen en met hem kon ik het ook goed vinden maar onder Jan van Dijk werd het moeilijk. Wij lagen elkaar niet zo, hij stopte me vol met opdrachten en wist het allemaal beter. Bij een groep als Gemert werkt dat niet zo denk ik, bij mij in ieder geval niet haha." Ronald van Herpen, inmiddels samenwonend met een Gemertse schone, vertrok naar DESO maar een jaar later stopte hij helemaal met voetballen. Erg jong, hij was amper dertig jaar oud. "Ons tweede kind zat eraan te komen, ik had het wel een beetje gezien. Ik heb er geen seconde spijt van gehad." De inmiddels 36—jarige manager van een kledingzaak in Den Bosch is onlangs wel weer voorzichtig begonnen in Gemert 4. "Ja, maar door de Corona is het maar kort geweest. Maar op zich vind ik het wel weer leuk. De reden dat ik weer meer op het veld kom is ook vanwege mijn zoon Jesse (8) die begonnen is bij Gemert. Tot zijn zesde jaar wilde hij niets van voetbal weten maar nu ineens is dat helemaal omgeslagen. Nu wil hij, soms tot vervelens toe, ineens constant voetbal kijken. Of ik iets van mezelf in hem zie? Haha, ja dat toch wel…."
