VEGHEL| Blauw Geel'38 speelde zondagmiddag dus op eigen veld tegen GVV Unitas uit Gorinchem en won met 2-1. Voor Tismarvoetbal was het weer even wennen geblazen…..zo'n middagje als verslaggever op het voetbalveld.
Door: Willy Rooyakkers
Het was natuurlijk geen gewone zondag want niet alleen dooide het zo'n 26 graden, ook zat half Nederland voor de buis om de verrichtingen van volksheld Max Verstappen in Zandvoort te volgen. Het was daarom misschien niet zo vreemd dat veel parkeerplaatsen op het Prins Willem Alexander Sportpark zelfs rond twee uur nog volop onkruid stonden te kweken. "Er zijn natuurlijk veel mensen met de fiets gekomen", bedacht ik me. Dat bleek de halve waarheid…..er was ook simpelweg weinig publiek verschenen om het duel live te aanschouwen.
Er bleken zo'n krappe 150 toeschouwers rondom het hoofveld te staan, hoeveel daarvan een kaartje hadden gekocht liet zich raden. Het is altijd weer leuk om zo'n typisch sportparksfeertje te aanschouwen. Zeker als het mooi weer is. Ook nu zaten weer vele jongelui aan grote tafels buiten aan het bier, links en rechts omringd door een paar meisjes die misschien, aan de verveelde blikken te zien, wel liever naar een zwembad waren gegaan.
Toch is het altijd leuk om in Veghel te zijn want je ziet er steevast een soort van stamgasten die er 30 jaar geleden ook al rondliepen. Mensen uit allerlei verschillende milieus, met uiteenlopende fysieke mogelijkheden en (ex)-functies binnen de club. Ze hebben echter wel allemaal één ding gemeen: het hart klopt voor Blauw Geel'38 en zal dat blijven doen tot het er letterlijk mee ophoudt. Op die manier zijn deze mensen, hoe verschillend dus ook, altijd met elkaar verbonden en zullen ze elkaar altijd zien als 'Hey, hij of zij daar, das ook een echte Blauw Geler, net als ik.'
Ik schrijf dit hier zo neer, het klinkt misschien langdradig voor de wat vluchtige clickbaiters onder ons, omdat het een vereniging kenmerkt en overeind houdt. Door de Covid-crisis hebben veel clubs te maken met een teruglopend ledenaantal. Zo heeft Blauw Geel'38 nog maar veertien elftallen op zondag, voor het virus waren dat er twintig. Dat zal wel weer aantrekken maar zes elftallen minder scheelt nogal wat consumpties in de kantine. Om het zo maar eens uit te drukken….
Oude bekende
Al gauw raakte ik met Gilbert Vrijhof, eigenaar van die bekende viswinkel op de markt, aan de praat. Over echte clubmensen gesproken…..hij is er zo eentje. Hij slaat zelden een wedstrijdje over van zijn cluppie en struint ook andere velden af. Zo tref je hem ook in Uden of Gemert, of Rosmalen, of Schijndel. "In de vakantie ben ik zelfs in Vlissingen en Goes geweest", lachte hij diens kenmerkende weemoedige blik, "En daar in Souburg……daar heeft Blauw Geel ook weleens tegen gespeeld. Je moet toch iets he."
Gilbert is inmiddels 46 maar voetbalt nog steeds. "Ja, we zijn nu het zesde geworden. Het is even wennen maar dat komt allemaal wel. We proberen iedere woensdag te trainen."
Gilbert kon me mooi een beetje bijpraten over de nieuwe selectie van trainer Niels van Casteren. De Ossenaar die er al voor het vijfde seizoen zit en steevast ervoor zorgt dat zijn team leuk voor de dag komt.
Ik stond inmiddels aan de lange kant en zag diverse selectiespelers van Blauw Geel voor me op het beton zitten. "Allemaal geblesseerden", wist Gilbert. Hij noemde wat namen op. "Die uit Heeswijk daar links (Mark Dobbelsteen) en Hurkmans daar rechts. Die jongen heeft veel pech gehad zeg, hij was zo lekker bezig toen hij net kwam." In totaal zaten er een stuk of vijf.
Wedstrijd
Op het veld was Blauw Geel desalniettemin toch wel de meerdere van Unitas dat weinig zin leek te hebben in veel combinatievoetbal. Toch zagen we op het middenveld een paar leuke spelers. "Vooral die nummer 34 is best een goeie", merkte Gilbert terecht op. Ook liep Robert Mutzers met nummer 12 op zijn rug rond, maar deze voormalige vleugelflitser van BVO's en De Treffers deed het kennelijk rustig aan. De gasten bedienden zich snel van de lange bal en zetten het dan op een rennen. Hier had Blauw Geel weinig moeite mee omdat men achterin goed georganiseerd stond. Het centrum Robin Voets en Migiel Zeller maakte een prima indruk. Voets deed solide zijn werk en Zeller speelde zelfs een imponerende eerste helft. "Als hij altijd zo speelt dan kan hij nog wel een stapje hoger", bedacht ik me. Zeller, ex-NEC, toonde zich sterk in de duels, kundig coachend en bewees daarnaast ook over een secuur linkerbeen te beschikken.
Robin Voets is een jonge speler, overgekomen van FC Den Bosch waar hij net buiten de boot viel. Hij is een sobere verdediger die goed zijn taken uitvoert. Net na de pauze bewees hij ook over een aardige trap te beschikken en leidde daarmee indirect de 2-0 in.
Wat verder opviel, ik kan het mis hebben, is dat coach Van Casteren voor een soort van vast blok van zes koos: vier verdedigers en twee controleurs die op dezelfde plek bleven. Daarvoor liepen dan vier aanvallend ingestelde spelers die constant van positie wisselden. Ze hadden daar zo te zien op getraind want nooit was er een bepaalde strook lang onbezet. Danny Verbakel, tegenwoordig aanvoerder, was daarbij toch wel 80% van de tijd links in de zone te vinden. Niet zozeer meer als echte linksbuiten, maar als een soort van aanvallende voeder. De gasten hadden daar moeite mee, zeker op de momenten dat Vince Duits er zich ook mee bemoeide. Twee van die linkspootjes, allebei technisch sterk…..dat was wat veel voor de soms nogal zwemmende persoon in de defensieve rechterzone van Unitas.
Na een kleine twintig minuten viel zodoende ook de eerste goal. Duits kwam op handige wijze vrij maar leek in een lastige hoek te zijn uitgekomen. Toch werd zijn lage voorzet door een verdediger in eigen doel geschoten: 1-0.
Een wat gelukkig goaltje dus maar wel het gevolg van een échte voetbalactie. Die Duits, erg jong nog, kan dus aardig ballen maar mag nog iets betrouwbaarder worden in zijn acties. Hij wisselde leuke flitsen af met balverlies op een manier die bij een bepaalde vaste ondergrens nooit zouden plaatsvinden. Daar valt voor Van Casteren dus nog genoeg winst te behalen. Overigens gold dit ook voor de andere aanvallers, met daarbij opgemerkt dat Verbakel zich ook op dit gebied de meest volwassene toonde. Maar dat hoort ook bij zijn leeftijd en ervaring.
Zo op het oog was het niet raar dat de coach voor veel positiewisselingen koos want een echte balvaste spits stond er niet in het veld. "Niels Wouters moet dat in principe kunnen", merkte Gilbert op, "Maar hij zit op de bank vandaag."
Er viel overigens weinig te genieten van goed spel. Zo eerlijk moeten we zijn. Excuses waren er genoeg: warm weer, een stroperig en stroef kunstgrasveld waarop geen bal lekker rolt en het feit dat tegenstander Unitas zich dus vooral bediende van lange ballen. Veel toeschouwers leken in de rust voornamelijk bezig met het op de smartphone kijken van de start in Zandvoort en hadden zodoende net zo makkelijk de aanleiding van de tweede goal kunnen missen. Voets verstuurde, zoals hierboven al beschreven, een prima lange crossbal richting de linkse zone van de zestien meter……verdediger Omar Boulamhayan maakte ongelukkig hands en scheidsrechter Stan Teuben wees terecht naar de stip. Danny Verbakel had vervolgens weinig moeite om de 2-0 binnen te sturen. Het leek daarmee op een wel érg saaie middag uit te lopen want Unitas straalde slechts onmacht uit. Even later hielp de Veghelse doelman van Argentijnse komaf, Emilio Crusat, de gasten echter weer nadrukkelijk in het zadel door een onschuldig ogende lange bal volledig verkeerd te beoordelen. De rappe Jerrel Hak toonde zich attent en tikte simpel de 2-1 in het lege doel. Zo'n momentje deed zich later ook nog voor maar toen kon de ingevallen Tom Dekkers nog net een lang been uitsteken.
Crusat redt alsnog de zege
In ieder geval hadden we dus toch weer een wedstrijd. Blauw Geel moest vervolgens flink gaan wisselen, al dan niet gedwongen. Zo moest verdediger Zeller, voor rust dus de grote uitblinker, eraf met een blessure. Maar het leek wel of iedereen er doorheen zat. De ruimtes werden groter, er was geen druk meer op de bal. Hierdoor konden de bezoekers, in de ultieme slotfase dan eindelijk wél wat risico's nemend, nog aanzetten ook. Blauw Geel was op dat moment zelfs nog rijp voor de gelijkmaker. Het was fijn voor het vertrouwen van doelman Crusat dat juist hij zich in de laatste seconden van het rommelige duel nog kon onderscheiden door met een prima reflex de 2-2 te voorkomen.
Het zou teveel zijn geweest voor Unitas maar een kopbal van twee meter afstand had er best in gekund. Zover kwam het gelukkig voor Blauw Geel niet dat drie puntjes in de zak kon steken. Gezien het aantal afwezigen, en het feit dat er ook reguliere basisspelers op de bank moesten beginnen, had coach Van Casteren wel lekker kunnen werken aan 'het groter maken van de kleedkamer'.
Dat is namelijk het gevolg van winnen metveel invallers: de selectie wordt op natuurlijke wijze groter.
We gingen weer naar huis. Gilbert ook. "Ik zie je binnenkort wel weer", zei ik oprecht want het plan is om de derde divisie weer wat intensiever te gaan volgen.
