Exclusieve column: De kijk van Jaap Knasterhuis jr....deel 6: Myron Boadu is van de buitencategorie

 REDACTIE| Niet zonder trots kunnen wij u melden dat wij een, wel zeer pikante, columnist hebben weten te strikken. Niemand minder dan Jaap Knasterhuis junior, de zoon van wijlen Jaap Knasterhuis senior, was zo onder de indruk van ons prille medium dat hij uit eigen beweging zijn medewerking heeft toegezegd middels een regelmatig terugkerende exclusieve column. Knasterhuis senior was, voor de weinigen die hem eventueel niet zouden kennen, een gerenommeerd cultuurcriticus voor het legendarische VPRO radioprogramma 'Ronflonflon met Jacques Plafond' dat aan het einde van de vorige eeuw onder de fijnproevers van muziek, film, theater en sport een absolute cultstatus verwierf. Knasterhuis senior hield er daarbij een fijnbesnaard vocabulaire op na, om zijn recensies een zo genuanceerd mogelijk geluid te geven. Vooral de subtiele term 'kut' werd daarbij als bijvoeglijk naamwoord niet geschuwd. Jaap Knasterhuis junior is een echte telg van zijn vader wat dat betreft maar richt zich vooral op het voetbal. Deze keer laat hij ons ongevraagd weten in Myron Boadu een echte topper te zien. 

Oost Brabant, 51 Oktober 2019

Mijn vader had dat met muziek wat ik met voetbal heb. Hij was zelden op een compliment te betrappen als er weer eens een nieuwe artiest op de markt verscheen. Meestal deed hij het af met de legendarische woorden: "Een ontzettende kutplaat."

Nu zie ik mezelf niet als een kenner, eerder als een iets anders kijkende toeschouwer. Ik passeer meestal op de fiets een veld, of loop met mijn handen vol langs de televisie, om dan snel een blik te werpen en dan meteen een oordeel klaar te hebben. Maar soms, heel soms….dan denk ik: 'Verrek daar heb je er eentje van de buitencategorie.' Weet nog wel dat ik met Jaap sr voor de zoveelste keer mee moest naar weer zo'n zaaddodend oefenpotje van zijn aller Ajax, ergens diep in de provincie. Het zal begin jaren'80 zijn geweest toen we afdaalden richting Limburg omdat de Mokummers daar zouden aantreden. Ik meen dat het ergens in Weert is geweest. In ieder geval liep ik verveeld rond dat veld aldaar waar zich rondom duizenden mensen hadden verzameld. De Amsterdammers liepen toen nog in van die prachtige rode pakken van Le Coq Sportif rond, met de letters TDK erop. In die tijd werd je in de zomerperiode nog verrast door nieuwe spelers. Dat kon een aanwinst zijn uit Denemarken waar nog nooit iemand van had gehoord, maar evengoed een speler die vanuit de jeugd doorkwam.

Ajax voetbalde met een jonge slungelachtige knul in de spits die zijn indrukwekkende bos haar een soort van coupe soleil had meegegeven. Tegenwoordig zie je dit kapsel alleen nog in Oost Polen of West Vlaanderen maar destijds was dat vrij hip. Kolere, wat maakte die gast een indruk op mij. Dat bleek dus Marco van Basten te zijn.

Een jaar of tien later moest ik weer mee en zag ik een onbekende Fin ineens vijf keer scoren tegen een Hoofdklasser, ene Jari Litmanen. Ook weer zo'n momentje. En toen Ronaldo in Leverkusen een paar sprintjes had getrokken namens PSV wist je ook meteen genoeg. Die momenten vergeet je als kritische liefhebber nooit meer. Zo herinner ik me een vrije trap in de kruising van jeugdspeler Robin van Persie, gefilmd op Varkenoord en de actie van Mohammed Ihattaren op het EK onder 17 van een jaar of wat terug toen hij op de achterlijn een paar Italianen dolde. Dan weet je genoeg.

Gisteren had ik het weer. Een heerlijk gevoel. Nu had ik Myron Boadu al vaker zien spelen, bij AZ. En natuurlijk hadden velen al gezegd dat hij samen met maatje Calvin Stengs weleens de nieuwste sensatie van het Nederlandse voetbal kon gaan worden. Allemaal waar, maar wat ik gisteren zag overtrof alles. De 18-jarige voetballer, nog niet lang geleden getroffen door een zware knieblessure, debuteerde in Oranje en moest aan de zijkanten spelen. Nou ja, in de half space eigenlijk, zoals ze dat zo mooi noemen. Zeg maar een beetje aan de zijkant van de spits maar niet helemaal aan het krijt. Voor de wat oudere lezer: een soort van linksbinnen. Het voetbal wordt namelijk niet telkens opnieuw uitgevonden, slechts het jargon is innovatief.

Waar ik de collectieve euforie betreffende Stengs licht overdreven vind, hij doet alles namelijk in een voor de top iets te laag tempo en kabbelende intensiteit, zag ik in Boadu meteen een wereldtopper in spé. Wat een opwindende gedachte dat we als Nederland wellicht een nieuwe superspits in de gelederen hebben. Zo'n mooie functionele techniek, zo tweebenig, zo'n gevoel voor ruimte, zo vlug, zo geil op goals, zo compleet. Om mijn vader te citeren: "Geen kutspeler." Vrij vertaald: buitencategorie.