GEMERT| Op deze tweede dag van onze reis door de derde divisie besloten we om naar Gemert te koersen. Op Sportpark Molenbroek is het namelijk altijd goed toeven, dat was deze keer weer niet anders, en de plaatselijke trots probeert er voor de fans altijd iets van te maken. Het team van trainer Reinald Boeren won voor de gelegenheid met 3-0 van Hollandia en het meest bemoedigende van dat feit was dat eigenlijk niemand stond te juichen. "Tegen dit soort tegenstanders moeten we gewoon drie punten pakken", verwoordde rechtsback Jens Leijten het algemene gevoel. Het geeft aan dat de Brabanders dit seizoen geen zin hebben om omlaag te kijken. Onbewust geeft men dus blijk van een bepaalde groei.
Door: Willy Rooyakkers
Het is 14:01 uur als ik de redelijk volle parkeerplaats oprij en dacht bij mezelf: misschien is er helemaal vooraan nog wel een plekkie vrij. En ja hoor: bijna tegen de kleedkamers aan, onder het trotse bord 'Welkom bij vv Gemert' maande ik mijn zwarte bolide tot stilstand. De tijden dat je bij de tennisclub moest parkeren, of zelfs noodgedwongen een vrij stuk asfalt in de aanpalende wijk zocht, lijken voorgoed voorbij. Ook in Gemert, heel lang nog zo ongeveer het laatste bastion in het zondagse amateurvoetbal waar de mensen trouw in grote hoeveelheden naar het voetbal van de plaatselijke trots kwamen kijken. En nog steeds is het er drukker dan elders, begrijp me niet verkeerd. Ook nu waren er toch weer zo'n vier- tot vijfhonderd belangstellenden komen opdraven. De échte ouderwetse zondagse drang naar het veld lijkt echter ook hier aan slijtage onderhevig. En dat terwijl het ideaal voetbalweer was en het in Gimmurt zo populaire PSV niet thuis speelde of zelfs op ESPN te bewonderen viel.
Eerst even koffie halen bij het loket ("Nee meneer, erwtensoep hebben we alleen in de winter.") en dan een blik werpen op de staantribune linksvoor. Hier staan van oudsher de meeste fanatieke supporters al zal ook meespelen dat je vanaf deze plek weer het snelste in de kantine bent. Zoals ik gewend ben liep ik toch maar door naar de hoofdtribune. Achter het doel stonden deze keer maar een paar getrouwen, vroeger waren dat er soms tientallen. Op de hoofdtribune was het wél gezellig druk, het voelde lekker vertrouwd om Tonny Beekmans en zijn vaste maat weer te zien zitten. Beekmans was zelf een prima voetballer (Niet voor niets noemt men hem Mr Helmond Sport – wr) maar bekleedde ook diverse technische functies binnen de club uit zijn woonplaats Gemert. In de rust schoot ik hem in de bestuurskamer even aan. "Wat ik van het spel vind?", lachte hij vriendelijk, "Ach, zo kijk ik niet meer. Ik kom gewoon als supporter van een potje voetbal genieten. Ik hoef mijn hoofd niet meer te breken over wie wel of niet gewisseld moet worden of welke speler goed of slecht functioneert. Leuk dat je er weer eens bent."
Falkenstein moest teveel meeverdedigen
De wedstrijd dan. Gemert-trainer Reinald Boeren, totally ingeburgerd na een paar prima seizoenen, kon geen beroep doen op de geblesseerden Bram Jacobs en Chafik Mezziani terwijl de net aangeworven Yentl Meyssen voor het eerst op de bank plaatsnam. Bij tegenstander Hollandia viel spits Sonny Pronk in de warming-up uit met een hamstringblessure.
Beide teams hielden elkaar aanvankelijk ogenschijnlijk in evenwicht maar al snel werd duidelijk dat de Gemertenaren bij aanvallende omschakelingen veel meer kwaliteit voorin hadden dan de bezoekers. Het deed ondergetekende vooral deugd om te zien dat spits Ralf Kemper zijn oude vorm weer heeft teruggevonden. De Helmonder sukkelde redelijk lang met een onwillige enkel, stapte ook even over naar een Belgische club, en het duurde lang voordat hij weer helemaal de oude was. Een voetballer moet altijd, hoe getalenteerd ook, ten eerste topfit zijn. En dan niet alleen pijnvrij: ook in conditie en in het bezit van een hervonden ritme. Dat luistert allemaal nauw en kan soms een tijdje duren. Kemper was nu weer ouderwets dreigend en gevaarlijk. Gedragen door die stevige pootjes van hem maakte hij het de defensie van Hollandia constant moeilijk. Tegenwoordig blijkt hij te worden geholpen door Joop Daniëls die op Molenbroek inmiddels vaste voet aan de grond heeft gekregen. De bij PSV opgeleide aanvaller is duidelijk gegroeid, goed nieuws voor Gemert.
Aan de linkerkant ontwaarden we met Jorzolino Falkenstein een oude bekende. De inmiddels 32-jarige Helmonder is na vele omzwervingen weer terug bij de club waar hij zijn eerste kans kreeg in de top van het amateurvoetbal. Nog steeds zag hij er snel en afgetraind uit, de tand des tijds heeft hem voorlopig overgeslagen. Hij had het wel een beetje lastig met de tactiek doordat er op zijn flank maar twee spelers permanent actief waren. Willem den Dekker stond dan wel een soort linkshalf maar was vaak weg waardoor de voormalige aanvaller veel moest meeverdedigen. En als hij dan in balbezit kwam doemden er geen grote ruimtes voor hem op maar potige verdedigers, hij kwam dus niet echt in zijn kracht. Het leverde soms wat pittige verbale communicatie op met linksback Erwin van den Broek want Falkenstein is van huis uit geen linkermiddenvelder maar een echte aanvaller met veel diepgang en een hard schot. Hij speelde dus zodoende wat onwennig maar verlegde tussendoor ook wel een paar keer het spel op goede wijze van links naar rechts. "Een kantwissel", zeggen trainers dan.
Habraken fit en gretig
Centraal op het middenveld liepen Gregory Lammers en Joost Habraken het spel te verdelen. Laatstgenoemde maakte ook weer een fitte en gretige indruk, leuk om te zien. De verfijning in zijn manier van passen en trappen is voor de liefhebber nog steeds een lust voor het oog. Collega Lammers had soms wat moeite als hij moest opendraaien maar, eenmaal het spel voor zich, bleek toch ook wel regelmatig strooiend met prima ballen.
Na een kwartier spelen schoot Daniëls in kansrijke positie in het zijnet, het leek of hij moest afgeven op Kemper maar daar bleek bijvoorbeeld Anthony Geurts (Technische commissie) het niet mee eens te zijn. "Nee joh, dat ging niet. Er stond iemand tussen, ik stond net in die baan." Even later was het toch raak. Habraken bediende met een fluwelen balletje Kemper waarna de spits onbaatzuchtig collega Daniëls wegstak die vervolgens met een behendig wippertje de 1-0 wist te produceren.
Hollandia sputtterde wel wat tegen maar het ontbrak bij de Noord Hollanders aan stootkracht. Dat terwijl Joop Daniëls met een onbedoelde, nogal wilde, assist de 1-1 op een presenteerblaadje had aangeboden maar Bart Spil mikte op de vuisten van doelman Stefan Tielemans. Boyd Stevens soleerde daarna nog eens door de Gemertse defensie maar besloot hard voorlangs. Het was echter Gemert dat aan de andere kant van het veld toesloeg: Lammers kwam goed door op rechts en legde vervolgens prima terug maar omdat een paar spelers elkaar in de weg liepen leek de kansrijke siituatie alsnog op niets uit te lopen. De good-old 'kluts' bracht echter redding waardoor Kemper van dichtbij de 2-0 kon maken. In feite was de wedstrijd hiermee gelopen. Dat besefte men halverwege ook in de altijd gezellige bestuurskamer.
Automatisch sloeg ik na binnenkomst meteen linksaf en trof daar niet toevallig de drie leden van de TC: Anthony, Arnaud en Theo. Gastvrij als men ook nu weer was stond ik even later met een grote pint Bavaria tussen de knuisten. Ik zei dat ik Gemert best aardig vond spelen maar dat werd door de heren wat gematigd. Men was vooral van mening dat deze pot ook wel echt gewonnen zou moeten worden.
Lichtpuntjes
Nou ja, zij zouden het moeten weten. Ik ben weer 'net terug in deze klasse'. De tweede helft was vervolgens een formaliteit. Gemert liet het voetballend behoorlijk afweten en Hollandia had niet het vermogen om de bankschroeven verder aan te draaien dan 'de stand' waarin je nog geen blok hout kan vastzetten. Het leek nog wel wat omdat Gemert in balbezit grossierde in foute passes, Hollandia kreeg daardoor de bal snel terug, maar echte kansen kreeg men desalniettemin niet. Er waren na de pauze toch nog steeds een paar lichtpuntjes te ontwaren. Zo was er de fraaie 3-0. Jens Leijten kwam op rechts weer eens stomend en puffend op om een ragfijne voorzet af te leveren op Ralf Kemper die op bijkans 'Van Polliaanse' wijze binnen knikte. Een heerlijke delicatesse welke naar meer smaakte maar vervolgens kwam er geen dessert meer op tafel. Leijten, na de wedstrijd tegen uw verslaggever, uithijgend tegen de omheining: "Ja, ik weet ook niet waar dat aan lag. Het moge duidelijk zijn dat het beter moet wat dat betreft. Ja, ik denk dat we best een leuke selectie hebben staan dit seizoen. Natuurlijk is het leuk dat we vandaag winnen maar dat zijn we ook wel aan onze stand verplicht tegen deze tegenstander, met alle respect. We willen meer."
Hij verwoordde hiermee wederom de algemene tendens van de middag. Gemert is inmiddels een gerespecteerde derde divisionist en wil niet achterom kijken.
Oh ja, er was dus nog een lichtpuntje. Omdat de wedstrijd gelopen was liet trainer Boeren nog wat jonge 'gasjes' spelen en voor ondergetekende was het vervolgens de eerste keer dat de 18-jarige jeugdspeler Dylan van Diepen op zijn netvlies verscheen. En dat was een erg welkome kennismaking, Van Diepen bleek namelijk een lekker brutaal behendig aanvallertje te zijn die er niet voor schroomde om potige tegenstanders te dollen. Wat ook veel zei: hij parkeerde zich parmantig achter vrije trappen. Het zorgde ervoor dat ondergetekende met een glimlach naar huis ging.
Onderweg naar de parkeerplaats zag ik Hollandia-trainer Anand Jagdewsing worden ondervraagd door de regionale Noord Hollandse radio. Voor hem lijkt er nog wat werk aan de bekende winkel. Dat is overigens een zogenaamd eufemisme.
GEMERT: Tielemans; Leijten (87. Jorg van Zutphen), Brugmans, Van Loon, Van den Broek, Lammers, Habraken (88. Mike van Zutphen), Den Dekker, Daniels, Falkenstein (77. Ben Rouba), Kemper (77. Van Diepen).
HOLLANDIA: Wisse, Reus, De Wit (46. Van Ooijen), Ploem, Buurman, Rive( (64. Attahiri), Deen, Kuin (69. Wenners), Stevens, Kashama (86. Zwagerman), Spil.
