Gemert speelde afgelopen zondag op eigen veld op verdienstelijke wijze met 1-1 gelijk tegen OFC. Geen slecht resultaat want de bezoekers lieten zien over een vaardig stelletje voetballers te beschikken. Maar door eerder chronisch aanhoudend geknoei hebben de Molenbroekers nu voor het eerst sinds lange tijd het binnenhalen van de kampioensschaal niet meer in eigen hand.
Door: Willy Rooyakkers
Maar…..in deze klasse is nog alles mogelijk, het lijkt wel een damestenniswedstrijd: de eigen opslag tig keer verliezen is geen enkel probleem, terugbreaken een formaliteit.
Hercules ligt echter nu formeel op poleposition, als de Utrechters de resterende twee potjes (1.6: OSS'20-uit, 6-6: ADO'20-thuis) weten te winnen dan kan de befaamde platte kar uit de schuur. Gemert volgt nu op één punt en heeft nog twee uitwedstrijden voor de kiezen (2.6: Dongen, 6-6: Hollandia). Helaas voor Gemert heeft Hollandia nog een waterkansje om rechtstreekse degradatie te ontlopen.
Niets is nog beslist, dat is zeker, maar het was wel lékker geweest voor Gemert als men afgelopen zondag OFC had weten te kloppen. Nu zat er dat vooraf gezien al niet echt in, de vormcurve van de zwart-witten had namelijk een curve naar beneden aangenomen welke zich het beste laat vergelijken met een wiskundige hoek van negentig graden.
Het zat er zondag in de praktijk eigenlijk eveneens geen moment in dat Gemert zou gaan winnen. Ondanks het slechte weer waren er zo'n duizend fans naar het veld gekomen om het zo wankelende team van de immer strijdbare trainer Reinald Boeren naar een ultieme krachtsinspanning te schreeuwen.
Toen de bal eenmaal rolde zag een beetje kijker het echter al gauw: OFC was veel beter. Vooral vaardiger, balvaster, wendbaarder, makkelijker opendraaiend. Waarom is dit team eigenlijk niet allang kampioen? Vragen, vragen.
Probleem door blessure Van de Broek
Gemert-trainer Reinald Boeren had een paar wijzigingen aangebracht in vergelijk met het duel tegen Hoogland. Boeren heeft namelijk al een tijdje een groot probleem: door de blessure van Erwin van de Broek is er geen echte linksback meer voorhanden. Hij probeerde het met Kees Brugmans, wat is die jongen aan een prima seizoen bezig, maar dat werd geen onverdeeld succes. Nu was het centrale verdediger Erik van Loon, daar toch niet onaardig functionerend, die naar links werd gesommeerd. Yentl Meyssen kwam in de ploeg om met Bram Jacobs samen het centrum te vormen. Voorin had Hasem Ben Rouba de voorkeur gekregen boven Joop Daniëls.
Het probleem was echter vooral dat OFC heerste, de formatie van trainer Pieter Mulders had constant de bal en Gemert liep er dus achteraan te sjouwen. Door de poppetjes over en weer kwam het in de praktijk vaak voor dat Max Veerman, de rechterflank van OFC bestrijkend, nogal eens vrij stond. Linksbuiten Dylan van Diepen zou hem dan kunnen oppikken maar hij deed daar meestal niet aan mee, waarschijnlijk was dit de opdracht van de trainer om hem zodoende niet uit zijn aanvallende kracht te halen. Omdat OFC vaak een middenvelder doorschoof die dan naast spits Joël Donald uitkwam had linksback Van Loon, goed in het teambelang denkend, de neiging om te gaan knijpen om zodoende rugdekking te geven. Hij deed dit prima maar als OFC dan een keer wél snel van kant wisselde was het lastig om op tijd te komen als Veerman aan de bal kwam.
De lokken van Kemper
Het leek echter goed te gaan, vooral dankzij Van Loon dus. Gemert kon zelf weinig uitrichten, men was telkens te kort in balbezit. Dat had te maken met het prima druk zetten van OFC bij balverlies maar ook omdat er te snel naar diepte werd gezocht. Toch gaf Gemert weinig weg qua kansen en halverwege de eerste helft kwam men zelfs beter in de wedstrijd. Er volgde zelfs een goal! Na een, lichtvaardig gegeven, afgeslagen vrije trap zette Willem den Dekker opnieuw in en was het Van Loon die prima koppend teruglegde op spits Ralf Kemper waarna de kleine aanvalsleider via zijn blonde lokken de 1-0 wist binnen te knikken. Molenbroek ontplofte massaal, dit was een opsteker. Kemper was echter niet helemaal fit, zou de tweede helft niet halen. Een gemis met verstrekkende gevolgen.
Te snel
Zou het dan toch? De fans leefden vandaag ouderwets mee, er was sprake van een échte wedstrijd. Leuk!
Toen sneed Gemert zich echter lelijk in de vingers door té snel de gelijkmaker te incasseren. En zo onnodig….er kwam zo'n onvermijdelijk moment dat Veerman aan de rechterkant toch kon voorzetten, Van Loon was net te laat terug vanuit het knijpen, waarna het centrum te makkelijk een kopduel verloor van Donald en doelman Stefan Tielemans er bij de uiteindelijke inzet ook al niet goed uitzag. Het gevolg: een knullige gelijkmaker (1-1). Sund, zonde.
Na de pauze dus geen Kemper meer, en ook geen Meyssen want na een botsing met een medespeler liep de niet slecht spelende 'rechtercentrale' een hersenschudding op. Joop Daniëls en Kees Brugmans kwamen erin, Gemert bleef de strijd vol aangaan. Toch was het OFC dat de betere ploeg bleef, die ploeg kan nu eenmaal behoorlijk wat kwaliteit binnen de lijnen brengen.
Gemert leverde door het vertrek van Kemper aardig wat stootkracht in en Jens Leijten kon op rechts ook al niet ouderwets opstomen, de Oostzaners hadden blijkbaar het huiswerk goed gedaan want de rechtsback liep telkens tegen de sterke en snelle Genridge Prijor aan die ook nog over hem heen probeerde te gaan. Het gevolg was een onbeslist persoonlijk duel. Op het middenveld buffelde Joost Habraken op imponerende wijze en Den Dekker deed ook wat hij kon maar OFC bleef de betere ploeg. Toen bekend werd dat Hercules leidde bij Quick gingen de gasten een soort van va-banque spelen. Aan een gelijkspel had OFC namelijk echt helemaal niets. Gemert kreeg daarop weer veel ruimte in de omschakeling. Vooral toen Jorzolino Falkenstein voor de moegestreden Ben Rouba binnen de lijnen was verschenen kwamen er kansen.
De winnende goal voor Gemert had er dan uiteindelijk ook nog zeker ingezeten. Telkens was de laatste bal echter niet goed of men toonde niet het juiste killerinstinct op het beslissende moment. Wat als Kemper nog op het veld had gestaan? We zullen het nooit weten. Falkenstein viel sterk in, was dreigend. Daniëls kreeg kansen maar had wat ongelukkige aannames en beslissingen, Van Diepen (kan echt beter nog een jaar bij Gemert blijven, zo werd in deze wedstrijd nog eens duidelijk) legde op Den Dekker die zelf dacht aan een strafschop.
Het mocht niet zo zijn. Aan de andere kant revancheerde doelman Tielemans zich overigens voor zijn eerdere foutje. De keeper redde fantastisch met een voetreflex op een diagonaal schot en pakte ook verraderlijke schuivers op het doorweekte veld op knappe wijze telkens klemvast.
Gemert zwoegde, buffelde, wankelde, streed en kwam half weer boven. Op het absolute tandvlees zijn de mannen van Reinald Boeren, en zijn dynamische staf, nog steeds in de race om de titel. Helaas moet men inmiddels wel hopen op een foutje van een ander.
