In deze rubriek gaan we telkens, soms via een omweg, op één of andere manier op zoek naar 'de ziel' van het voetbal. Deze keer gaan we het, aan de hand van een zelf beleefde anekdote, hebben over de keiharde werkwijze van Sir Alex Ferguson.
Door: Willy Rooyakkers
De Schot werd tijdens de tweede wereldoorlog geboren in het grauwe en keiharde Glasgow. Kleine Alex zag het levenslicht op Oudjaarsdag 1941 en begon later met voetballen bij het weinig illustere Harmony Row Boys Club. Om een lang verhaal kort te maken: Alex Ferguson, als tiener werkend op een scheepswerf en later zichzelf ontwikkelend tot een behoorlijke profvoetballer, werd uiteindelijk een legendarische manager binnen het profvoetbal in de U.K. (Fonetisch: Joe-Kee).
Eerst won hij met de Schotse provincieclub Aberdeen in 1983 de Europa Cup II, destijds de bokaal waaraan van ieder land de bekerwinnaar mocht deelnemen. In de finale was Aberdeen te sterk voor het grote Real Madrid. Ferguson trok zodoende de aandacht van het al jaren sukkelende Manchester United. De onverstaanbaar met een Glaswegian accent brabbelende Ferguson trad aan in 1986 en leek aanvankelijk de volgende in een lange rij van falende managers. De Schot zat regelmatig op de wip maar redde telkens ternauwernood zijn steevast kauwgum knauwende hoofd (ondermeer door een legendarisch geworden FA Cup zege bij Nottingham Forest in 1990) en begon dan toch uiteindelijk aan een ongekende opmars. Uiteindelijk maakte hij van de Mancunians de grootste club van de wereld en werden er liefst 13 landstitels in de wacht gesleept. Ook won hij twee keer de 'Cup met de grote oren', de Champions League dus.
Maar goed, daar gaat dit verhaaltje niet over. We gaan het hebben over zijn horkerige gedrag, of misschien wel juist het ultieme bewijs van winnaarsmentaliteit. Het is maar hoe je het bekijkt.
Op bezoek
Aan het einde van het jaar 2007 was ondergetekende op bezoek bij Beugenaar René Meulensteen in Manchester. De toenmalige assistent van Ferguson was namelijk een vriend van Gemert-trainer Willie Willems en die zocht vaak in de winterstop zijn maatje op. Hij had mij, ondermeer clubwatcher van de Molenbroekers, beloofd dat ik ook eens mee mocht. Vandaar dat we in de winterse ochtend van 22 december 2007 via Groesbeek naar het vliegveld van Dusseldorf afreisden alwaar een klein Lufthansaatje klaarstond om ons naar Manchester te brengen. Meulensteen stond zijn vriend aldaar reeds breed grijnzend op te wachten. Het werden vervolgens twee dagen vol met grappen en grollen van de opvallend komische assistent-trainer van de dan al historisch succesvolle technische alleenheerser Ferguson, nog wél zonder Sir-titel.
Meulensteen nam ons mee naar trainingscentrum Carrington, normaal hermetisch afgesloten voor leken als wij. Zodoende kon het gebeuren dat we kennismaakten met Wayne Rooney. In zijn omgeving zagen we jongere ploeggenoten van de Scouser onbedaarlijk veel lol hebben. "Haha, Wayne heeft blijkbaar iets nieuws gevonden op het gebied van bepaalde pillen op het internet."
Later gingen de mannen trainen. Een rustige sessie waarin Meulensteen aan Cristiano Ronaldo aan het voordoen was hoe hij een schaartje moest uitvoeren. Nu had de Beugenaar zich wel de oefenstof van Wiel Coerver eigen gemaakt, dat was zelfs de reden dat hij überhaupt door Ferguson was aangenomen, maar toch kwam het wat koddig over dat de centrale verdediger van De Treffers 2 aan de latere meervoudig wereldvoetballer van het jaar technische zaken uitlegde. Maar het moet gezegd: Meulensteen deed dat op een soepele wijze en de vedettes hingen aan zijn lippen. "Toch knap van René, doe het maar eens", hoorde ik mezelf denken. Fascinerend.
Priemende ogen
Ondertussen deed The Boss zelf helemaal niets als met de handen op de rug staan. Ineens priemden zijn ogen in onze richting waarna de bijbehorende lippen naar Meulensteen bewogen. Een snelle repliek van de Nederlander en nog een laatste snelle blik onze kant op stelden hem ogenschijnlijk gerust. Hij concludeerde kennelijk, en terecht, dat er hier sprake was van onbelangrijke en geenszins gevaarlijke belangstelling. Eerder op de dag was er nog sprake geweest van commotie want er was een groot verhaal in de machtige tabloids verschenen omtrent het jeugdige talent Jonny Evans. Hij had zich kennelijk eerder die week misdragen in het bruisende lokale nachtleven. Een foto op de voorpagina van een bevallig blondje deed vermoeden in welke richting de misstap van Evans moest worden gezocht.
Het werd ons duidelijk dat Alex Ferguson in deze contreien op Tommy Shelby-achtige wijze de scepter zwaaide. Niets ontging hem, zo scherp als een mes. We gingen naar de Pub en Meulensteen ontpopte zich tot een meesterlijk verteller van kostelijke anekdotes.
De volgende dag moest het échte hoogtepunt worden, Meulensteen haalde ons weer persoonlijk op en had kaartjes geregeld voor The Directors Box. Als je toegang hebt tot deze ruimte zit je tijdens de wedstrijd zo ongeveer naast de geblesseerden en wisselspelers. Ook liepen er Celebrities rond als Sir Bobby Charlton, het was een unieke ervaring. René Meulensteen zat tijdens het duel met Everton gewoon bij ons maar als de spelers in de kleedkamer waren vertoefde hij daar ook. Omdat Manchester United, op dat moment de absolute topclub van Engeland die een half jaar later dan ook de Champions League zou winnen, kampte met wat defensieve blessures debuteerde ene Danny Simpson in de basis als rechtsback.
De in het naburige Salford geboren Simpson gold als een homegrown boy, gevormd op de fameuze Academy van de club. Als zo'n jongen dan debuteert in de basis bij een echte officiële wedstrijd in de Premier League dan houdt dat écht iets in, zeker in het met voetbal doordrenkte Engeland.
Desastreus debuut
Voor 75.000 toeschouwers had Danny Simpson het van meet af aan echter enorm lastig. Tegenstander Everton speelde met een soort van open linkerkant waardoor de debutant zich niet kon vastbijten in een directe tegenstander. Ook aan de bal werd hij veelal vrijgelaten en daar ging Simpson, zacht gezegd, niet zo handig mee om. Hij grossierde, recht voor de neus van Ferguson, in balverlies en betekende min of meer een gevaar voor zijn eigen ploeg, a 'liability'. Een fraaie individuele actie van Cristiano Ronaldo betekende echter al snel de 1-0 voor de gastheren waardoor het humeur van de manager wat opklaarde. Everton, op dat moment een verdienstelijke subtopper, begon echter steeds meer door te hebben waar de zwaktes van de Mancunians die dag lagen. In de zone van Danny Simpson dus.
Op slag van rust penetreerde linkshalf Steven Pienaar weer eens wat dieper aan die kant waarna Simpson opnieuw air stond te dekken en de Zuid-Afrikaan kon voorzetten op Tim Cahill die van dichtbij de 1-1 binnen werkte. Even later was het half-time, Meulensteen spoedde zich naar de cornervlag aan de kant van de Stretford End. Daar liggen op Old Trafford immers de kleedkamers.
Een kwartier later meldde hij zich, enigszins opgewonden, weer bij ons. "Godverdomme wat was die Ferguson kwaad zeg", kon hij nog net uitbrengen, "Hij schold Danny Simpson helemaal verrot. 'You're foeking out', schreeuwde hij naar hem." Het gezicht van de assistent sprak boekdelen: dit was niet zomaar een wissel.
Via een even late als dubieuze penalty won Manchester United, met de ervaren John O'Shea op de plek van Simpson, alsnog met 2-1 maar mijn gedachten gingen uit naar die arme debutant.
Zo'n naam blijft dan toch in je hoofd zitten. Danny Simpson mocht daarna nog precies 23 minuten opdraven in de hoofdmacht van Manchester United. Een maand na zijn debuut werd hij uitgeleend aan Ipswich Town waarna de verdediger nog best een leuke loopbaan opbouwde bij clubs als Huddersfield Town, Newcastle United en Leicester City. Gezien de salarissen bij die clubs zal Danny Simpson normaal gesproken financieel onafhankelijk zijn geworden door het voetballen. We hoeven ons dus geen zorgen om hem te maken.
De ultieme droom voor een jongen uit Salford, doorbreken bij zijn geliefde Manchester United, viel echter in duigen. Sir Alex Ferguson wist na 45 minuten wel genoeg. "You're foeking out."