REDACTIE| Tismarvoetbal gaat steeds maar weer op zoek naar 'de ziel' van het voetbal. Authenticiteit speelt daarin een belangrijke rol. In deze vierde aflevering reizen we weer af naar South Yorkshire, naar Sheffield. Deze nederzetting was vele decades lang booming vanwege de staalindustrie maar verviel na die periode weer terug in bittere armoede. De stad is inmiddels opgekrabbeld maar nog steeds is het een mix van 'new business' en sappelende 'working class'. In dit verhaal bezoeken we Bramall Lane, het oudste stadion ter wereld waar nog steeds professioneel voetbal wordt gespeeld. Ongewild maken we, uitgerekend op deze heilige voetbalgrond, kennis met hierboven beschreven nieuwe mix.
Door: Willy Rooyakkers
Die namen van oude voetbalstadions in Engeland.....ze blijven schitterend. Ze zijn vaak genoemd naar de straat, wijk of steeg waar ze zijn gebouwd. Tegenwoordig noemen ze die nieuwe, onderling uitwisselbare, tempels naar sponsors. Dat klinkt voor geen meter natuurlijk. Zeg nu zelf: Highbury, Maine Road, St. James' Park, White Hart Lane, Elland Road, Old Trafford, Stamford Bridge, The Valley en Anfield Road...dat is toch net even wat mooier dan Emirates Stadium, Etihad Stadium of Ricoh Arena. In Sheffield heb je Bramall Lane, de thuishaven van Sheffield United. Zoals een beetje liefhebber wel weet zijn er twee grote clubs in deze stad met een kleine 600.000 inwoners: United en Sheffield Wednesday. Bramall Lane heeft faam onder de vele groundhoppers die ons land tegenwoordig rijk is. Het is namelijk het oudste voetbalstadion ter wereld waar nog professioneel voetbal wordt beoefend.
Sheffield
We hebben op de 'map' gezien dat Bramall Lane verrassend dicht bij ons hotel is gesitueerd. Het ligt bijna in het centrum van de stad, de stad waar we al een dagje rondhangen. Het centrum van Sheffield is eigenlijk typisch U.K.: wat oude gebouwen en rotondes, afgewisseld met een zaaddodend winkelgebied en daaromheen nogal wat pubs. Pas een dag later komen we erachter dat de leukste tentjes aan West Street zitten maar we zijn hier eigenlijk voor het voetbal, liever gezegd: de authenticiteit van het voetbal. De leiding van tismarvoetbal betaalt ons sowieso natuurlijk niet om te gaan zuipen en loserachtig gapen naar al die korte rokjes bij drie graden boven nul. Het is en blijft namelijk verbazingwekkend wat die Britse vrouwen allemaal doen om aan de kennelijk aldaar heersende 'standards' te voldoen. Ook in de winter lopen ze buiten, als ze op stap gaan, in korte rokjes met hoge pumps rond. Respect hoor. Maar goed: Bramall Lane dus. Daar moeten we heen, we moeten ons niet laten afleiden door bijzaken. Bramall Lane is een stadion dat dateert uit 1855 (!)…..163 jaar oud dus. Google Maps geeft aan dat het vanaf ons hotel zo'n 1,1 kilometer lopen is en het zonnetje schijnt mild dus waarom niet de voetjes een keer het werk laten doen.....en dat blijkt zich te lonen want al gauw zien we asgrauwe huizen en fabrieksgebouwen om ons heen. Hier komen we voor!
The Blades
Sheffield United is de vaste bewoner van Bramall Lane maar werd 'pas' in 1889 opgericht. Daarvoor speelde Sheffield F.C. in het stadion. Deze club bestaat nog steeds maar is tegenwoordig ingedeeld in de Northern Premier League, Division One East. Dit is het achtste niveau van Engeland. Sheffield United werd dus al snel de nieuwe resident van Bramall Lane en gaat bij de fans vooral door het leven als 'United.' Natuurlijk zijn er veel clubs die United achter de naam hebben staan maar Sheffield is lekker wel de allereerste die dit deed. De fans zeggen dan ook met enige recht dat zij het echte United van het land zijn en bijvoorbeeld niet het gehate Leeds of het veel grotere Manchester. De bijnaam van Sheffield United is nog steeds 'The Blades', in oeroud Nederlands betekent dat 'De Messen'. Deze naam hebben ze overgehouden uit de tijd dat Sheffield nog het centrum van de Britse staalindustrie was. Tot op de dag van vandaag wordt in elk artikel over de club nog minimaal een keer 'The Blades' gebruikt als benaming. Ook de BBC doet dit nog telkens. Voor de echte fans is het dus echter 'United.' Als je dan vraagt: 'You mean Manchester United?", dan kun je je gratis pint definitief vergeten.
New business en working class tradition
Hoewel we het stadion nog niet zien geeft Google Maps op onze telefoon aan dat we er op 200 meter afstand vanaf moeten zitten. Plotseling zien we het straatnaambordje Bramall Lane op de muur gekalkt en ontwaren we een even aftandse als schiterende pub, 'Cricketers Arms' genaamd, met een foto tegen het raam geplakt van een man in United-tenue. 'R.I.P. Shred' staat erop afgedrukt, een kleurrijke supporter heeft dus onlangs zijn laatste adem uitgeblazen. De pub dateert van 1859, zo lezen we boven de deur. Het is niet zo gek dat de naam verwijst naar de edele sport Cricket want in Bramall Lane werd in de eerste jaren na de opening vooral aan die bezigheid gedaan. Pas vele jaren later werd het een stadion voor alleen voetbal. Met respect kijken we even naar de pub en de man op de foto waarna we even later ook het stadion eindelijk zien. Nou ja...we zien wat genummerde turnstiles (smalle deurtjes waar fans naar binnen kunnen) die in een typisch terraced-houses-straatje(rijtjeshuisstraat) liggen. Pas als we nog een ruimere ronde maken zien we de main-parking en de hoofdingang. Bramall Lane is in de loop der jaren uiteraard vaak verbouwd. In 1862 noteerde men de hoogste 'attendance' allertijden door ruim 68.000 mensen binnen te laten bij de derby tussen Sheffield F.C. en Hallam F.C. In Sheffield zegt men dat dit de eerste gespeelde derby ooit is. De moeder aller derby's dus. Waarvan acte. We bezoeken even de fanshop maar dat is allemaal niet zo bijzonder. We willen het stadion in maar er is geen wedstrijd vandaag dus dat wordt lastig. Alhoewel, we weten uit ervaring dat er altijd wel ergens een deur op een kier staat. Na grondig onderzoek blijkt dat deze keer echter niet het geval te zijn. Wat nu? Dan maar lekker brutaal doen: gewoon door de hoofdingang naar binnen en net doen alsof je daar hoort te zijn. Dat blijkt te werken want nadat we de dame aan de receptie al vriendelijk zwaaiend voorbij zijn gelopen trekken we wat deuren open en voor we het weten kuieren we door een soort van ruimte waar bekers en onderscheidingen achter glas staan. Haha, dat is leuk. Vervolgens lopen we door een grotere kamer waarin wat mannen en vrouwen in businesskleding aan een tafel zitten te vergaderen. We zien ineens een smalle opening met een klein trapje met daarachter glimpen van tribunes. Brutaal als we zijn lopen we gewoon door en seconden later hebben we een prachtig uitzicht op de binnenkant van het stadion. Op zich is het stadion niet zo bijzonder aan de binnenkant want het oogt teleurstellend modern. Tegenwoordig bedraagt de officiële capaciteit 32.702 toeschouwers, allemaal zitplaatsen. Er is overigens niets mis mee want het is compact, gezellig en het lijkt ons bij wedstrijden sfeervol. Aan niets doet echter nog herinneren dat we hier te maken hebben met het oudste stadion ter wereld. Lang tijd om hierover nostalgisch te mijmeren hebben we echter niet want net als we willen filmen met de telefoon komt er een strak geklede jonge vrouw aangelopen.....of we niet even willen opkrassen. Overigens dwingt ze wel respect af door de snelle manier van voortbewegen in zo'n strakke businessrok en op zulke hoge pumps. Nou ja: we hebben het toch al gezien, het stadion. Ons doel is bereikt. We moeten echter wel helaas concluderen dat de new business op deze heilige grond, het voormalige domein van de (staalindustrie) working class, ook al de baas is geworden. Maar dat wisten we natuurlijk al.
