REDACTIE| Wij zijn altijd maar weer op zoek naar zoiets als ongrijpbaars als de ziel van het voetbal. Authenticiteit, nostalgie en onaangepastheid spelen daarin een belangrijke rol. Deze zomer promoveerde het kleine U.S. Lecce zeer verrassend naar de Serie A, reden genoeg om herinneringen op te halen aan ons korte bezoekje van een jaartje eerder.
Door: Willy Rooyakkers
De Salento is de kuststrook van de zuidelijke Italiaanse provincie Lecce dat weer toe de regio Puglia behoort. De stranden zijn vooral zeer in trek bij de op vakantie trekkende Italianen zelf maar ook de rest van Europa begint het prachtige gebied langzaam maar zeker te ontdekken. De stranden zijn er net zo wit als op de Malediven maar Puglia heeft als bijkomend voordeel dat de dorpjes betoverend mooi zijn en het eten op je tong smelt als sneeuw onder de koperen ploert. En vergeet niet de wijnen, deze zijn eveneens van ongekende klasse. De hoofdstad van de Salento is Lecce, een verborgen parel dat een zo geweldig mooi en sfeervol centrum heeft dat het een wonder is dat het er niet stikt van Duitsers en Nederlanders in een stijlvol afgestemde campingsmoking.
Griekse en Romeinse invloeden
In de volledig ommuurde binnenstad van Lecce wemelt het nog van de Griekse en Romeinse bouwwerken, het is een soort van open lucht museum maar dan in de grootte van een provinciestad. In de avonduren eet iedereen buiten in de vele smalle straatjes waarin overal kleine terrasjes staan geparkeerd. Geen plastic stoeltjes maar allemaal ruwe houten dingetjes. Heel mooi. De stad Lecce is dus echt een aanrader maar zoals een beetje voetballiefhebber wel weet resideert er ook een voetbalclub die een marginale rol in de krochten van het Italiaanse calcio speelt. Tismarvoetbal zou zichzelf een mes in de rug steken als een kort verblijf in Lecce niet gecombineerd zou worden met een bezoekje aan Stadion Via del Mare, het woonhuis van de club.
Via del Mare
Voor iemand met een beetje taalknobbel zal het geen verrassing zijn dat Stadio Via del Mare gesitueerd ligt aan de weg richting het strand van de stad. Het is gebouwd in 1966 en geldt als het tweede onderkomen van de in 1908 opgerichte club. Aanvankelijk was de naam Sporting Club Lecce, er werd namelijk ook aan atletiek gedaan, maar na wat probleempjes werd dat in 1927 Unione Sportiva Lecce, U.S. Lecce dus. Het eerste stadion van de club luisterde naar de naam Carlo Pranzo, genoemd naar een in de eerste wereldoorlog omgekomen soldaat uit de stad. In 1966 had Via del Mare een capaciteit van 16.000 maar twintig jaar later ineens liefst 55.000. Dit kwam omdat men grootse plannen had in Lecce om deel te nemen als speelstad aan het WK in 1990. Uiteindelijk werd het toch het Stadio San Nicola in Bari waardoor voor de rest van Puglia geen plaats meer was. Dit leverde destijds de nodige ruzie op in de hak van Italië.
Oud
We volgen de bordjes Via del Mare, het ligt een paar kilometer buiten het centrum, waarna op een gegeven moment een aantal lichtmasten opdoemen. Even later zien we het stadion, een rond bouwwerk dat wordt omgeven door een vervallen parkeerterrein met leuke groene boompjes erop. Het is er uitgestorven, alles lijkt afgesloten. We parkeren de huurauto en dat is meteen de enige vierwieler op de gehele pakweg vijf hectare gescheurd beton. Maar we zien genoeg interessante dingen om toch wat kiekjes te schieten. Om te beginnen van een geheel vervallen loket waar je kaartjes voor de wedstrijd kunt kopen. Er staat in ieder geval BIGLIETTERIE op wat in die richting wijst. Voor 'Soulsearchers' zoals wij is het prachtig dat het er smerig, slecht onderhouden en met grafitti volgekalkt bijstaat. Dit is toch iets anders dan het zoveelste nieuwe sportpark, ergens aan de rand van een nieuwe woonwijk, in Nederland waar alleen de wind vrij spel heeft maar de liefhebber van Old Skool voetbal zowel letterlijk als figuurlijk bijna omver wordt geblazen.
Gesloten deur
Dan toch maar even een rondje gemaakt rondom het stadionnetje dat er typisch oud-Italiaans uitziet. Rond, amper overkapping en al jaren niet opgeknapt. We zouden eigenlijk weggaan maar opeens zien we een deur dat eruitziet als een groot hek. Een soort van sliding-hek. We besluiten er keihard op te slaan, meestal is er toch wel iemand aanwezig in zo'n stadion. En ja hoor, na een paar minuten klinkt een zware mannenstem: "Si??? Si??'. En het hek glijdt open, een man en een vrouw komen tevoorschijn. Allebei veertigers zo te zien dus dat schept een band. Ze spreken amper Engels al doet de zeer goedlachse vrouw, zo te zien al klaar voor een bezoekje aan het strand, wel degelijk een poging. Als we zeggen dat we uit Nederland komen en graag het stadion van Lecce willen zien maakt de verbazing bij de vrouw plaats voor ongekende trots. Een gebaar naar de iets meer norse man maakt hem duidelijk dat het stadion van het slot moet en even later lopen we op zo'n heerlijke vervallen trap naar boven toe.
Bliksem
De vrouw is druk aan het vertellen maar ze doet dat voor 95% in het Lecciaans wat voor ons lastig te volgen is. Maar voetbal is een universele internationale taal en als je wat kennis hebt van het Calcio-jargon kom je toch een heel eind. Zo vinden we uit dat ze net gepromoveerd zijn naar de Serie B, daar zijn ze enorm trots op. Alleen Italianen kunnen 'Serie B' zeggen zoals zij dat doen. Zelfs Erik van Muiswinkel of Paul Groot kunnen dat niet nadoen. Later lezen we op internet dat Lecce in 2012 door de bond is teruggezet naar de Serie C vanwege een omkoopschandaal en dus pas zes grijze seizoenen later weer terug is op het tweede niveau van het land. De vrouw begint een heel verhaal te vertellen en maakt daar flitsgeluiden bij en dat er iemand dood zou zijn gegaan. We snappen er niet veel van maar later vinden we, eveneens op internet, uit dat in 2007 Antonio De Giorgi het leven liet in Via del Mare vanwege een inslaande lichtflits vanuit de hemel. Ach, de gastvrijheid van de man en de vrouw is werkelijk aandoenlijk en vertederend waarbij de dame de rol van hostess met verve op zich neemt. We horen dat er met Thom Haye ook een Nederlander bij de club speelt, hij doet het goed schijnbaar. We herinneren ons Haye als een aardig aanvallend talentje van AZ, beschikkend over een vlammend schot.
Serie A
Rondlopend door het stadion denken we hardop dat Lecce het weleens erg moeilijk zou kunnen krijgen in de Serie B. En dat terwijl men tussen 2003 en 2006 al eens drie jaar in de Serie A actief was. Trainer was toen een tijdje Zdenek Zeman, de bekende Tsjech die ook succesvol was bij Napoli, Lazio en AS Roma. De 'Giallorossi' hadden ook geweldige voetballers als Antonio Conte (de latere voetballer/trainer van Juventus), Franco Causio (de man die in 1978 het Olympisch Stadion van Amsterdam in rouw dompelde door een zeer late openingstreffer van Ajacied Pim van Dord ongedaan te maken) en de in Nederland bekende Roemeen Georghe Popescu (ex-PSV) eens in de gelederen. Zij mochten zich dus 'Salentini' noemen, zo gaan de spelers van Lecce immers door het dagelijkse leven. Daar is echter nu allemaal niets meer van over, wij zijn weliswaar gecharmeerd geraakt van deze club, en zeker van de stad, maar voorspellen dat de plaatselijke U.S. niet lang in de Serie B actief zal zijn. Onze voorspelling kwam weer eens uit alleen waren we stomverbaasd toen we in mei van dit jaar doorkregen dat U.S. Lecce het voor elkaar had gekregen om naar de Serie A te promoveren. We moesten meteen denken aan ons gastvrije gidsen-duo: hoe zouden zij dat feit gevierd hebben? Een glimlach maakte zich meester van onze mondhoeken. We gaan U.S. Lecce dit jaar eens goed volgen in de wereldberoemde Serie A.
